De titel refereert aan het nummer van Jacques Brel, dat ik als kind al hoorde, toen niet verstond, maar waarvan ik de oprechtheid wel bespeurde.
Dit beeld gaat over de man die alleen in contact kan komen met zijn hogere zelf door de vrouw, dat ik maakte als ode aan mijn lief.
Het gaat over verheffing, respect en groei.
kortom: het gaat over de liefde……………….
“Ne me quitte pas”
Brons/hardsteen
oplage no: 4
H. 58 cm
Kopieerbeveiliging: dat woord komen we steeds vaker tegen, en wat jammer is, ook in de kunsten.
Met de cursisten deed ik vaker een kunstmarkt, het idee daarachter: Leer je werk te verdedigen en te verkopen.
De laatste jaren gebeurde het vaker dat een “potentiële klant” dan een foto wilde nemen van een werk om nog eens over de eventuele koop na te denken.
De cursisten gingen daar graag in mee en zagen het vaak als compliment: een eventuele koper die interesse had in hun werk.
Die “potentiële koper” werd natuurlijk nooit meer terug gezien, wat wel opviel: het jaar daarna op diezelfde kunstmarkt stonden dan weer werkjes die verdacht veel leken op de gefotografeerde werken van het jaar daarvoor.
Kijk naar de muziek-industrie, hoe ouder we worden hoe vaker we de hits uit het verleden in een ander jasje langs horen flitsen, denk aan re-make van films, zelden wordt het beter dan het origineel, zelfs in de wetenschap wordt het werk van anderen overgeschreven.
Bovenstaand gebeurt naar mijn mening veel te veel, en veel te vaak, en komt niet ten goede aan de creativiteit van de mens in het algemeen.
Ik verbaas mij hierover, iedereen die kopieert van een ander doet zichzelf weinig goeds en als we onze creativiteit niet gebruiken zal deze doven als een kaars in de wind.
Als stil protest besloot ik een beeld hierover te ontwerpen, het werd een filosofisch zelfportret waarmee ik mijn eigen verbijstering over bovenstaand en andere zaken tot uitdrukking wilde brengen.
“Bewildered”
Unicaat/Brons
H 30 cm
Ze was altijd zo bescheiden en je merkte nauwelijks dat ze er was, o.k., ze had een paar vreemde onhebbelijkheden, maar toch, ik zal haar missen.
Meer dan 25 jaar was ze in mijn leven en ondanks dat ze zo stil en rustig was, ze was altijd voor een lolletje te vinden.
Knap was ze ook, geweldige body, lange benen, grote blauwe kijkers, altijd de teen nageltjes gelakt en ze rook zo vreemd lekker.
Ze deed veel modellenwerk en als ik het lief vroeg wilde ze ook wel voor mij en eventuele cursisten poseren, daar had ze echt aanleg voor.
De meeste mensen die haar voor het eerst leerden kennen deden dat op het toilet, als er een feestje gepland was kleedde ik haar aan met sexy dessous en zij ging dan achter de toiletpot staan in vreemde poses, moest dan iemand, riep ik ze altijd na: Let op Truus! waarna ze hevig geschrokken terugkeerden van hun toiletbezoek.
Toen ik mijn lief leerde kennen was het eerste wat ik deed haar voorstellen aan Truus, vond het belangrijk dat ze het goed konden vinden met elkaar en wilde geen gedonder in huis.
In het begin moesten beiden wennen en hun plaats vinden in deze ménage à trois maar na enige tijd werden onderling kleren en dessous gewisseld en de zon scheen weer in ons huis.
Zo vergingen een aantal jaren en we waren gelukkig samen.
Tijdens een van onze verhuizingen sloeg het noodlot toe, Truus viel en brak beide armen………………
wat we ook probeerden en welke hulp we ook zochten, het zou nooit meer goed komen.
Het poseren was voorbij, Truus had door haar verlies problemen met haar evenwicht en ze verdween gaandeweg uit ons beeld.
Erotische beurzen waren onbekend terrein voor mij midden jaren 90, in die tijd was ik veel met naakt bezig, maar kwam er achter dat de meeste mensen dit als slaapkamerkunst kwalificeerden, en dus dacht ik “waarom niet”. De eerste beurs in dit genre waar ik aan meewerkte werd georganiseerd door mannen en dat was te merken ook, een beetje te plat en toch wel vreemde mede-exposanten. Op die betreffende beurs trof ik een grote welbespraakte dame die mij aansprak met de woorden: “Dieter, jij komt in het najaar bij ons op de beurs exposeren”, waarop ik reageerde “is dat zo?” Ze vertelde over de “Erolife” in de jaarbeurs te Utrecht die werd georganiseerd voor en door vrouwen, dus een hele andere insteek naar erotiek, en ik was bij deze uitgenodigd. Na links en rechts eens geïnformeerd te hebben besloot ik mee te doen en bereidde een concept voor. Op de eerste beurs had ik doeken hangen en stonden kleine sculpturen, maar had al gauw door dat de meeste bezoekers voor het naakte vlees kwamen, en besloot voor de “Erolife” een serie tekeningen te maken met alleen dat “naakte vlees”, anoniem, zonder hoofden,handen en dergelijke details en de passe-partout zou dan het “sleutelgat” vormen. Deze serie doopte ik: “Peeping Tom” omdat naar mijn idee het gros van de bezoekers dat ook was, helaas snapte niet iedereen het concept en werd meermaals gevraagd of ik geen gezichten of handjes beheerste…….
“Peeping Tom” no:4
potlood/papier
50×65 cm
Oja, beter laat dan nooit : Evelien, nog bedankt !
lang geleden, het was in Brussel als ik mij niet vergis, heb ik ooit het genot mogen smaken om een concert van een der allergrootste gitaristen van deze wereld te mogen bijwonen.
Ik had al een L.P. en cassettebandje van deze meneer, en draaide die veelvuldig, waarbij 1 nummer toch echt wel favoriet was.
In gedachten zag ik dan het virtuoos gitaarspel en was er van overtuigd dat het 3 gitaren moesten zijn waar ik naar luisterde, wat wist ik nu van Flamenco?
Tijdens dat optreden werd mijn favoriete nummer natuurlijk ook gespeeld en daar gebeurde het…..mijn mond viel open, en dan echt helemaal open.
Die meneer zijn naam was Paco de Lucia en het nummer dat hij in gedachten alleen voor mij speelde was een rumba: Entre Dos Aguas.
Deze gitaarvirtuoos is de 25e februari verdwenen in de tijd , ik hoorde het op de radio in de werkplaats, mijn favoriete nummer kwam weer voorbij en werd diep geraakt.
Er volgde een kleine reportage over het leven van deze man die werd afgesloten met de woorden “nu geeft hij de engelen les”
Het struinen door de natuur, op zoek naar het wild wat er nog leeft, levert aardige plaatjes en verhaaltjes op.
Helaas vind ik ook allerlei zaken die daar niet thuis horen b.v.: afval.
Afval in alle kleuren en maten, in zakken,dozen, rondgestrooid, gewoon gedumpt…….
Ik heb ooit gelezen dat de mens de enige nestvervuiler is die deze aardkloot bewoond, en we zijn er behoorlijk goed in.
Vreemd……… hebben deze dumpers dan geen kinderen die ze de schoonheid van onze natuur willen laten zien? of gaat het weer over geld?
Allereerst een update over deel 2
De dag nadat ik de foto maakte van die geweldige achterwerkjes ging ik naar dezelfde plek om mijn geluk weer te proberen en trof een man in het groen gekleed met een reeën kadaver over zijn schouder, het was de jager.
Toen waren het nog maar 4………
Als dan zoiets gebeurd vraag ik mijzelf: had ik die foto misschien niet moeten plaatsen? ben ik verantwoordelijk voor?
Heb besloten even de rust te laten terugkeren in deze “sprong”.
Dan maar verder met de bever.
Nadat ik het nieuwe territorium had vergroot en doorzocht kon ik een kleine balans opmaken: 4 beverburchten, beversporen en een hoop beverhout gesignaleerd.
Maar gezien…ho maar, tot zekere morgen……..
Op een van mijn morgenwandelingen met de grote vrind stonden wij over het water te turen waarop de morgenstilte werd verscheurd door harde plonzen, ik dacht in eerste instantie dat iemand bakstenen in het water aan het werpen was en keek verbaasd om mij heen.
De blik van de grote vrind bleef naar het water gericht en toen zag ik het ook, er werden geen bakstenen gegooid, neen, het was een groep bevers die alarm sloegen met hun platte staarten.
Een van de bevers patrouilleerde zwemmend langs de waterkant, terwijl de rest onderwater verdween , ik greep naar de camera en wij bleven doodstil staan……
De overblijvende bever zwom snuivend heen en weer, op zoek naar ons terwijl ik probeerde de camera scherp te stellen en de foto te schieten.
Dus………… we blijven proberen en houden u op de hoogte.
Het concept voor dit beeld ontstond na het lezen van een artikel over de omgekeerde piramide in de kunst ( iedereen verdient geld aan de kunst behalve de kunstenaar zelf ) waarover een andere keer meer.
Het beeld bestaat uit 2 componenten: de hand en de vis.
De hand staat voor de gevestigde orde en de vis symboliseert de menselijke verbeelding, de kunstenaar.
Dit beeld is ontworpen en in keramiek uitgevoerd rond 97/98 en het verbaasd mij te zien hoe het de omgang met de kunsten in deze huidige tijd symboliseert………
“Macht en verbeelding”
Keramiek met accenten van brons (vinnen)
model voor brons
H. 64 cm
Lang geleden, we leefden nog in de blokhut was het ook Valentijnsdag.
Ik was gebroken toen en zat vast in het bos, kon nergens heen en dacht aan mijn lief en wat ik doen kon…helemaal niets.
Mijmerend stond ik aan het raam over de bosrand te kijken en uit het niets daalde een rode helium ballon neer in de weide.
Ik strompelde naar buiten en haalde de vreemde verassing naar binnen waar hij door de warmte weer begon te stijgen en zijn oorspronkelijke vorm aannam… het was een hart.
Ik werd gebeld door een vrouw met een prettige stem die informeerde of ik nog cursussen gaf, ik vertelde haar wat de mogelijkheden waren en vroeg wat ik voor kon betekenen?
Ze stak een verhaal af over haar wel erg getalenteerde dochter en wat die wel allemaal kon met potlood, penseel en klei, en hoe belangrijk het het was dat talent goed begeleid werd.
Ik beaamde dat en maakte nog eens duidelijk dat ik het liefst 1 op 1 werk en dat wat mij betreft kennisoverdracht het belangrijkst is, dat ik daarom liever niet in groepjes werk want dat verzand meestal in sociale theekransjes.
Vandaar dat in mijn werkplaats ieder aan zijn eigen bok of ezel werkt, en ja, het komt wel eens voor dat ik met 2 of 3 mensen tegelijk werk maar alleen als de chemie en de doelstelling klopt.
De mevrouw vond dat allemaal erg prettig om te horen en begon weer over haar getalenteerde dochter en haar weg naar het kunstenaarschap, waarop ik vroeg of ik die dochter zelf even kon spreken?
Daar kwam de aap uit de mouw…….de betreffende dochter was 9 jaar.
Ik heb in het verleden meer met kinderen gewerkt, b.v. in het “Oud Stadhoes” in Valkenburg, workshop : boetseren voor kids.
Dolle pret, een drankje en een hapje en natuurlijk een werelds resultaat dat een week later na het bakken kon worden opgehaald.
Een erg leuke en speelse middag voor ons allen.
Daar moest ik aan denken tijdens het telefoontje met de moeder van de getalenteerde dochter en ik haar vroeg of het misschien niet verstandiger was te wachten tot de hormonale storm van de getalenteerde dochter gepasseerd was en deze dan zelf de beslissing kon nemen wat ze wilde worden als ze groot was……………..