Veel wind en water luidt de klok alhier, wat natuurlijk ook praktische problemen met zich meebrengt zoals het schoeisel.
Al jaren loop ik op mijn Meindl’s door de bossen te struinen met de grote vrind, zeker ervan dat ik dagelijks mijn reeën vriendjes gedag kon zeggen.
Maar hier in het nieuwe territorium is het of zanderig, of modderig , wat het lopen niet makkelijker maakt, zeker als je buiten de bewandelde paden wil treden op zoek naar sporen van het wild alhier.
Het gevolg is dat het water wel eens over de rand van de schoenen loopt bij verkeerde inschatting en dus natte sokken,schoenen en voeten.
Ben er over aan het nadenken om dan maar een paar laarzen aan te schaffen, want mijn schoenen zijn nooit zo snel droog van binnen.
Over mijn favoriete wild : de eerste sporen vond ik al gauw, niet te ver uit de buurt , navraag bij mijn nieuwe buurtgenoten leverde niet al te veel op, ze hadden wel eens een “hert” gezien, of “dat zit hier niet” .
De eerste zichting had ik vorige week, 2 reeën in de verte….de grote vrind wees ze mij aan, dat stemde hoopvol, hij was het nog niet verleerd en ze zijn ook hier.
Ik kom erachter dat ik wel erg verwend was in het zuiden betreft mijn reeën vriendjes, waar ik elke dag wel een “sprong” kon bewonderen of fotograferen.
Het is even wennen, de natuur is mooi hier, maar anders, misschien is het tijd om mijn vizier op ander wild te richten,of is dit misschien een nieuwe oefening in geduld?
Misschien dat ik u in de toekomst nog met een foto van de bever kan verrassen want deze hoort natuurlijk wel bij het nieuwe territorium, nietwaar?